YOLUN DÜŞERSE UĞRARSIN KENDİNE

sen
hiçbirşey yaşamamış gibi
hayatın o anlamsız boşluğuna
attın kendini.

artık seni
yolların götürdüğü bir yer
yok.
zarflara yazacak bir adresin,
acılarını hafifletecek
dost sarılmalar,
nefretini dindirecek
sevişmeler
yok.

kalbini yamalamak için
vakit yok.
bulsan da,
kanamaya başlarsın
daha ipi geçirmeden
iğneye.

şimdi artık
sadece
yolun düşerse
uğrarsın kendine.

annenin kucağından
indiğin gün
hayata taşıdılar seni.

kendi dalından düştüğün gün
kendine...

yerden kesildiklerinde
aşka.

taşıyamadıklarında
yalnızlığa.

bak,
değmemiş yerleri temizler;
yalnızlığa,kendine,aşka...

ve hayata.

BELKİ,KÜÇÜK BİR FARKIM...

geri dönmek istedim
kapıdan.

elimi tutsa incinecektim,
öpse
kırılacak.

saçlarımı taradı
yüzüme aşık adam.

biriydim işte
şehirde sevdiği kadınlardan.

belki
küçük bir farkım;
giderken dudağımda
şarabın rengi kaldı;
olmadım,
kadehinde dudak izini
bırakanlardan.

İYİ GELİR YARAYA YAĞMUR

gün gelip
en büyük yaramı
yağmurda alacağımı
bilemezdi,
çocukken
yağmur yağdığında
ıslanıp hastalanmamam için
eve çağıran annem.

kısa ve sık adımlarla
sırılsıklam
dönüp gittiğin gün sen.

şimdi
kanayan yaralarım
temizlensin diye
sadece yağmur yağdığında
çıkıp
uzun yürüyüşler yapıyorum.

''yağmur suyu iyi gelir yaraya''
derdi dedem.

ben dışarıdayım demektir
evlerine kaçıştığında çocuklar.
yağmurun açtığı yaraları
yine yağmur kapar.