harcına tepeleme acı koyulduğunda
tutanlardanım;
bir tutam mutlulukla renk alanlardan.
ne kadar ağlarsan
o kadar çürüyor kökün;
heran düşecekmiş gibi sarkıyorsun
kokmuş ve ince bir bağla
tutunduğun hayatından.
nedir büyüten insanı;
nedir bugün tekbaşına
düşmene izin vermeyen
birzamanlar
annenin kucağına alarak
indirdiği salıncaktan?
kendi kumbarasının
hırsızıdır insan;
zamanı,
onca yıl biriktirdiği
kendinden çalan.
çocukken rüyalarımda
rüzgara koşan
çok güçlü bir atdı babam.
günahını mı alıyorum acaba
hiç yoktu derken;
yoksa bana mı geliyordu,
ayağı kırıldı da
yol kenarında vurdular mı başından?
hiç bilmediğin bir şeyi
geçiremezsin aklından.
avutmaya yeter seni
kendine çıkardığın pay
mutlu bir masaldan.
atlar ölür,
hayatta kalır
annem gibi prensesler
pamuktan.
