EKMEK KIRINTILARI

sendin
günah olmasın diye
hayattan süpürülen
kırıntıları,
annenin
kavgayla böldüğü
ekmeğin.

ne hayallerle
ve umutlarla
büyütüldün,
acıyla yok oldu
bedenin.

bana
yabancı bir tarafı
yok hikayenin.

ACISINA YENİLEN AT

sana çare olmadığımı
zamanla
öğrendin.

içine girdiğinde
alıştığın
o küçük hayatı
dışarıdan baktığında
hep küçümsedin.

sen aslında
o büyüttüğün hayatında
birtürlü
sevgiye dönmeyen
bir dildin.

fotoğraflarımda,
masumuyetimin
hüzünle karışarak
yüzüme çökmesinden
tam sıkıldığım o anda
yüzüme oturan
öfkeydin.

anahtarlarımı
boynuna astıkça
kilitlendin.

bundan sonra
bir adım daha
ötesine geçemem
aramıza çektiğin
o ipin.

duvar örmekten
daha iyidir deme,
sen anlayamazsın
nasıl bir his olduğunu;
sana gelirken
bir duvarı aşamadan değil de
bir adım da geçemeden ipi,
ölmenin;

bir parçasından,
ve yüzlerce kastan
bu denli güçlü
yarattığı halde Tanrı'nın,
nasıl bir şey olduğunu
acına yenilmenin.

içimde acıklı bir
keman sesi,
sesi nasıl olabilir ki;
aynı benim gibi güçlü ve
acıyla ölmüş bir atın
kuyruğundan telleri.