ömrümün
tam ortasında
anneme çocuk,
sana kadın,
kendime yabancı
kaldım,
saçlarımı tarıyorum
gözlerimi kaçırarak
hayatımın
pejmurde
aynasında.
gerçek yüzünü gösteriyor
hayat
ve
her sabah uyandığımda
yüzüme
bir çizik daha
atmış buluyorum
kör falçatasıyla.
yüzümün
aksini
gördüğüm her yerden
kaçtığım için
bu kadar dağınık
saçlarım.
kalırsa
sevinirim
aramızda.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder