annem
ben
ve iki bardak çay.
alabildiğine deniz
saçlarımızı uçuran rüzgar
kareli masa örtüleri
ve
hemen yanımızda
bir çocuk bahçesi.
ve çocuğuna dönüyor;
''hayat'' diyor
ve başlıyor anlatmaya.
O'na göre anne-çocuk,
bana sorarsanız da
kadın kadına.
çocuğu
hayattan sıkılıyor,
gözü takılıyor salıncağa.
ve kadınına dönüyor;
anne,
beni sallar mısın?
ve düşsem yine
kucağına alıp kaldırır mısın
bu çok sıkıldığım
yerlerden?
çocuğun kadını sigarasını
yarıda söndürüyor,
gülümseyerek kalkıyor
ayağa.
çekiliyor deniz,
diniyor rüzgar,
salıncağın paslı,sessiz zincirleri
çığlık çığlığa.
ve kime sorsanız
çocuk çocuğa.
2008
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder